Op bezoek bij Dicke Berta

Dicke Berta woont in Altenbruch aan de Elbe, dat is vlak bij Cuxhaven. Deze dame is van 1897 en dus al behoorlijk op leeftijd. Haar laatste werkdag was in 1983, sindsdien geniet ze van haar oudedag. Vanaf het paasweekend tot eind september ontvangt ze op dinsdagmorgen en zaterdagmiddag graag gasten. Wij kozen voor een bezoek op de dinsdagmorgen. Omdat we nog een beetje aan de vroege kant waren, wandelden we eerst naar de uitkijktoren.

Stipt om 10.00 uur, de deur stond al open, meldden wij ons bij de 15 meter hoge Dicke Berta. Er was een hartelijk ontvangst door de vriendelijke gids. Omdat er verder nog geen bezoekers waren en omdat Dicke Berta ook weer niet zo'n grote omvang heeft, mochten we meteen naar de eerste verdieping. Hier bevindt zich de machinekamer met de persluchtketel. Het wiel van deze ketel moest door de vuurtorenwachter 200 keer rondgedraaid worden, om zo de lamellen van het vuurtorenlicht in beweging te stellen. Naast deze handeling moest de vuurtorenwachter ook de ramen poetsen.

Op de tweede etage komen we in de knusse woonruimte, waar de dienstdoende vuurtorenwachter kon verblijven als hij even niets te doen had. Er werd niet permanent in de vuurtoren gewoond, want er waren meerdere vuurtorenwachters.

Op de derde etage, het hart van de vuurtoren, werden we begroet door een andere gids. Hij vertelde uitgebreid over het werk van Dicke Berta en de samenwerking met haar collega's Schlanke Anna in Osterende-Groden en de vuurtoren van Neufeld. De eerste en laatste hebben een onderlicht, Schlanke Anna heeft een bovenlicht. Samen leidden ze de boten veilig door de Elbe. Omdat de vaargeul van de Elbe door de jaren heen veranderde, moest Dicke Berta zelfs een keer verhuizen. Vanaf 1919 deed zij haar werk vanaf de huidige plek. In 1923 had ze eigenlijk weer moeten verhuizen, maar er werd een oplossing gevonden door het lichtteken te veranderen. In 1968 kwamen er nieuwe vuurtorens aan de Elbe en kreeg Dicke Berta de functie van kruismarkeringslicht. Ze had nog steeds een belangrijke taak, maar kon het als 70 jarige rustiger aan doen. In 1983 mocht ze definitief stoppen met haar werk. 

Dicke Berta kwam in goede handen terecht. Er zijn veel vrijwilligers die haar op haar oude dag in de watten leggen en op handen dragen. Dankzij hen konden wij bij Dicke Berta op bezoek. Wij vonden het een aangename kennismaking. Het is ook mogelijk om bij Dicke Berta te trouwen. 

Toen we langs Schlanke Anna reden, zwaaiden we nog even naar haar.

Informatie:

https://www.dickeberta.de/