Het blauwe gebreide jurkje

Op het blog BOON EN STAAK NIEUWS zag ik een leuk bericht over gebreide kleuterkleding uit de jaren 50. Een goede aanleiding om onderstaande foto te plaatsen, al is deze dan wel uit de jaren 60. Ik draag hier een blauw gebreid jurkje. Toen ik deze foto in 2010 op mijn vorige blog plaatste, kwamen er heel wat herinneringen naar boven bij de lezeressen. Heb jij herinneringen aan gebreide onderbroeken, borstrokken, kniekousen, maillots en jurkjes.

Het Rieckhaus in Vierlanden

In 2012 borduurde ik de VIERLANDE 1826 merklap. Toen ik aan het borduren was werd mijn interesse gewekt voor het gebied waar dit soort merklappen door jonge meisjes gemaakt werden.

Vierlanden is een gebied ten zuidoosten van Hamburg. Het bestaat uit 4 plaatsen, die tegenwoordig een deel van Hamburg vormen. Het is een waterrijk gebied. De Elbe en een aantal zijrivieren stromen er doorheen. In de 12e eeuw kwamen er Nederlandse immigranten wonen. Zij legden dijken aan en bouwden ontwateringsinstallaties. Zo ontstond een vruchtbare grond. In dit gebied leeft men hoofdzakelijk van de groente- en bloementeelt. Er staan veel grote boerderijen.

Vorig jaar bezochten we het Rieck Haus in Curslack. Het is één van de oudste herenboerderijen in deze streek en dateert uit 1533. Sinds begin jaren vijftig van de vorige eeuw is het een klein openluchtmuseum. Naast de boerderij staan er ook een schuur, een bakhuis, een hooiberg, een ontwateringsmolen en is er een boerentuin.

We bezochten het museum zonder een afspraak gemaakt te hebben voor een rondleiding, maar we werden hartelijk begroet door twee medewerksters. De één was nieuw, de ander werkte er al langer. Laatstgenoemde stond net op het punt om te vertrekken. Wij troffen het dat ze nog de tijd nam om ons één en ander te vertellen over het Rieckhaus. Dat deed ze met veel enthousiasme en in sneltreinvaart. Gelukkig konden we het Duits goed volgen. Ze vroeg ons steeds of we het wel begrepen, want er kwamen veel Duitse uitdrukkingen voorbij.

Het Rieckhaus is een hallenhuisboerderij. In het midden bevindt zich een grote deel. Daar werd ook het vuur gestookt en gekookt. Er is geen schoorsteen, de rook trok langzaam weg via andere openingen.

Op de deel hingen worsten, daaronder stonden napjes om het vet op te vangen. Zulke napjes werden nog weleens omvergelopen, en daar was de boerin dan niet blij mee. Hier komt de uitdrukking "Ins fettnäpchen treten", vandaan.

Achter de deel, aan de voorkant van de boerderij, bevindt zich het woongedeelte. Hier is een kamer met potten, pannen en andere attributen die gebruikt werden voor het huishouden op een boerderij. De muren en het plafond zijn mooi ossenbloedrood geschilderd.

In de andere kamers zijn de muren grotendeels voorzien van Delftsblauwe tegeltjes met Bijbelse voorstellingen.

De twee tegelkachels die hier staan werden ook gestookt d.m.v. het vuur op de deel. Beide kachels hebben bovenop een ruimte om bijvoorbeeld een koffiepot warm te houden.

In deze kamer bevinden zich ook de bedstedes voor de familie. Knecht en meid sliepen in bedstedes op de deel.

In het Rieckhaus hingen geen merklappen. Er was wel ander borduurwerk te zien, zoals kussentjes en tafelkleedjes.

Het houtsnijwerk met inleg was een veel voorkomend ambacht in Vierlanden.

In één van de kamers stond een bruidskist, op een schap aan de binnenkant lag geld. Hier komt de uitdrukking "Auf die Hohe Kante legen" vandaan. Ik was helaas te laat om er een foto van te maken, de kist was al weer gesloten.

Van het stalgedeelte, dat zich aan de andere kant van de deel bevindt, heb ik wel foto's maar die waren helaas te donker.

In juli, tijdens de opendagen, is er veel handwerk te zien. Informatie hierover vind je t.z.t. op de website van het RIECK HAUS. Het museum is tijdens de winterperiode gesloten.

Johanna uit Winschoten

Daar stond ze dan, Johanna uit Winschoten. Geheel onverwachts en met een verontwaardigde blik. Bij Nieuwstraat 71 in Eibergen moest ze zijn, maar er was geen Yogacentrum zoals zij had gedacht. Er zat een groep blogsters in Joke's nieuwe atelier. Want JOOKIES, voorheen gevestigd in Neede, bij Joke thuis, heeft nu een prachtig pand aan de Nieuwstraat 71 in Eibergen. Op 5 februari opent Jookies er officieel haar deuren. Joke nodigde ons uit voor een gezellige handwerkdag. Zo konden wij ook alvast een kijkje nemen in het nieuwe atelier. Joke en haar man hebben veel werk verricht om van de voormalige schoenmakerswinkel een sfeervol nieuw atelier voor Jookies te creëren. Het is hen voor de volle 100% gelukt! De klanten en cursisten van Joke zullen zich hier helemaal thuis voelen.

Johanna uit Winschoten in Jookies nieuwe atelier.

Johanna uit Winschoten heeft er waarschijnlijk helemaal geen oog voor gehad. Zij was alleen op zoek naar het Yogacentrum en snapte er maar niets van. In plaats van yogamatjes op de vloer lagen er mooie quiltstoffen in kasten en bakken, borduurgarens en pakketjes, garens om kleertjes en dekentjes voor beren te breien.

Johanna uit Winschoten

 met de Groninger Oude Wijven koeken in haar handen.

Na het uitdelen van Groninger Oude Wijven koeken (erg lief!) verliet zij het pand, dat ging al even onverwachts als dat zij gekomen was. Wij hebben niets meer van haar vernomen. Toen Mienke zich even later bij ons voegde, zij was weer veel te laat, hebben we haar natuurlijk alles moeten vertellen over het onverwachte bezoek. Johanna uit Winschoten bleef nog lang onderwerp van gesprek, maar natuurlijk werd er ook gehandwerkt. Het was een gezellige dag die we hopelijk snel een keer overdoen.

JOKE ANKE  GERDA  INGRID JOYCE WILLEKE en MIENKE (ook als Johanna ;)

A Fine Romance - Falling in love with the English Countryside

Tot vanmorgen had ik nog nooit van Susan Branch gehoord. Op het internet zag ik haar nieuwste boek 'A Fine Romance - Falling in love with the English Countryside'. Het maakte mij nieuwsgierig. Ik googelde en kwam op haar blog terecht. Ik begon te lezen en te lezen en het was zo een uur later. Het voelt nu alsof ik Susan al jaren ken. Susan woont met haar man Joe op Martha's Vineyard, een eiland in Massachuchetts VS. Susan heeft al vele succesvolle boeken op haar naam staan. Ze gaan over koken, tuinieren, naaien, familie, vrienden, gastvrijheid en kleine dingen die het leven plezierig maken. Haar boeken zijn handgeschreven en voorzien van prachtige illustraties. Haar tekeningen en aquarellen worden voor veel producten gebruikt, zoals kalenders, stationery, servies en quiltstoffen.

Nu even terug naar haar nieuwste boek. Susan is gepassioneerd liefhebster van Engeland. In 2012 reisde ze met haar echtgenoot, ter gelegenheid van hun 25 jarig huwelijk, 2 maanden door Engeland. Daar bezocht ze o.a.de huizen van Beatrix Potter en Jane Austen, de Emma Bridgewater fabriek, kastelen en tuinen, pubs en winkeltjes. Tijdens haar reis hield ze een dagboek bij en maakte aquarellen. Via haar blog konden de lezers met haar meereizen. Af en toe plaatste ze ook filmpjes. Thuis werkte ze haar dagboek en illustraties uit, zocht er (300) foto's bij. Dit resulteerde in 'A Fine Romance - Falling in love with the English Countryside'.

foto's website Susan Branch

Interview met Susan Branch over haar boek.

Website/blog Susan Branch   Alleen kijken als je tijd hebt! ;)

Oma's schort

In 2010 las ik het verhaaltje over Opoe's schort op het blog van Berthi. Nu plaatste Will het verhaaltje op haar blog. Opoe is veranderd in oma, maar verder is het nog precies hetzelfde. Will plaatste er een foto bij van haar oma. Omdat ik graag een foto wil plaatsen van mijn oma (van mijn moeders kant) plaats ik hier ook het verhaaltje. Mijn andere oma (van mijn vaders kant) heb ik niet gekend. Mijn overgrootmoeder (van mijn vaders kant) noemde ik opoe. Haar heb ik ook het langst gekend. Zij droeg natuurlijk ook een schort.

mijn opa, oma, moeder en ik

Oma's schort
Ik geloof niet dat onze kinderen weten wat een schort is.
Het voornaamste gebruik van Oma’s schort was, om haar jurk te beschermen, omdat ze er maar een paar had.
Maar ook omdat het makkelijker was, om een schort te wassen in plaats van een jurk.
Ze gebruikte de schort ook als pannenlappen, om de pannen van de kachel of uit de oven te halen.
Het diende ook om de tranen en vuile neus van de kinderen af te vegen.
En als ze de eieren uit het kippenhok ging halen, was de schort ook heel handig, om de eieren te dragen.
Als er visite kwam konden haar verlegen kinderen onder haar schort schuilen.
En als het koud was kon ze haar armen erin draaien en opwarmen.
Het was ook heel geschikt om de menige zweetdruppeltjes af te vegen, als ze gebukt stond over de kachel, met koken.
Hout voor de kachel werd ook in de schort binnengebracht.
Uit de tuin droeg ze van allerhande soorten groente naar binnen.
En als de erwten gedopt waren gingen de schillen in de schort.
In de herfst werd de schort gebruikt om de appels op te rapen, die onder de bomen lagen.
Als Oma onverwacht visite aan zag komen, je stond er van te kijken, hoeveel meubeltjes dat ouwe schortje nog kon stoffen, in een paar seconden.
Als het eten klaar was, ging ze naar buiten en zwaaide met haar schort, dan wist iedereen dat het tijd was om binnen te komen.
Het zal nog lang duren, voordat iemand uitgevonden heeft, wat voor zoveel doelen gebruikt kan worden, zoals het schortje!
Vergeet niet! In deze tijd, zouden wij er gek van worden, te weten hoeveel bacteriën er in dat schortje zaten.
Toch heb ik er nooit wat aan overgehouden… of toch?
Liefde

mijn moeder, oma en ik

Rembrandt in 1656 van Menno Balm

Het REMBRANDTHUIS in Amsterdam hebben we nog nooit bezocht, maar dat gaan we zeker een keer doen. We waren een tijdje geleden wel in het ANTON PIECK MUSEUM in Hattem. Daar hebben we de tentoonstelling 'Rembrandt in 1656 van Menno Balm' bezocht. Menno Balm is schilder, tekenaar en kunsthistoricus. Hij werkte in Museum het Rembrandthuis in Amsterdam. 's Morgens vroeg, voordat de bezoekers kwamen, tekende hij voor zijn plezier de ruimtes. Zo ontstond het plan om een boek te gaan maken over het huis van Rembrandt.

Over de bezittingen van Rembrandt is veel bekend omdat er inventarislijsten zijn gemaakt toen hij in 1656 failliet ging. Er zijn ook vondsten gedaan tijdens opgravingen op de binnenplaats van het huis.Van deze en andere gegevens maakte Menno Balm gebruik voor zijn gedetailleerde tekeningen en schilderijen. Het resulteerde in een prachtig boek waarin te zien is hoe het huis van Rembrandt eruit zag in de tijd dat hij er leefde en werkte.

  

Tot en met 30 april 2014 (let op de openingstijden) wordt een groot deel van de originele tekeningen en schilderijen uit het boek tentoongesteld. Tevens is er een korte film te zien waarin MENNO BALM vertelt over het tot stand komen van het boek REMBRANDTS HUYS - HOME Amsterdam in 1656.

foto facebook

REMBRANDTS HUYS OP FACEBOOK