Broodpap, een feestmaaltijd!

Als kind at ik graag broodpap. Ik vond het dan een echte feestmaaltijd. Het is jaren geleden dat ik het zelf gemaakt en gegeten heb. Broodpap is volgens mij het lekkerst als het gemaakt wordt van oud wittebrood. Wij eten altijd bruinbrood, daarom maak ik het eigenlijk nooit. Met kerst hadden we stokbrood in huis. Er was nog een hoeveelheid van over. Ik dacht meteen aan broodpap.

Gistermiddag, na de wandeling, hebben we het gegeten als lunch. Wat hebben we er heerlijk van gesmuld. Alle drie de bordjes waren helemaal schoon gegeten.

Bereiding broodpap:

Breng 1 liter melk met 50 gram suiker en 80 gram rozijnen aan de kook. Voeg 175 gram dobbelsteentjes brood toe en laat de pap al roerend 5 tot 10 minuten koken. Serveer de broodpap met kaneel (en klontje boter). Eet smakelijk!

Er staat nu weer gewoon bruinbrood op tafel, dus voorlopig geen broodpap meer. Toch heb ik even gezocht naar andere recepten met brood. Wat vind je van broodpap met speculaas, krentenbolpudding met appel en hazelnoot, broodpudding met banaan. Er zijn genoeg recepten te vinden op internet.

Oude bomenlaan weg

Vanmorgen gingen we een kijkje nemen bij de Vrijenbergerspreng in Loenen. Een plek waar we regelmatig wandelen en fietsen. De Vrijenbergerspreng met bijbehorende waterval is een druk bezochte plek. Als je vanaf de parkeerplaats aan de Loenenseweg richting waterval wandelde, dan zag je als eerste de prachtige oude bomenlaan langs de spreng. Hieronder een aantal foto's van het bericht DE GROOTSTE WATERVAL VAN NEDERLAND.

De laan bestond deels uit fijnspar en deels uit eiken. De fijnspar was aangetast door bruinrot. Dit had gevaarlijke situaties op kunnen leveren omdat de bomen spontaan om zouden kunnen vallen. De eiken hebben tijdens de groei te weinig licht gehad zodat zij niet vitaal genoeg en daardoor ook gevaarlijk werden. Het waterschap heeft de bomen gekapt en beuken terug geplant. Informatie WATERSCHAP VALLEI EN VELUWE.

Zo zag het er vanmorgen uit. Het is een heel ander gezicht. De beuken die geplant zijn hebben wel een flink formaat. Hopelijk duurt het niet al te lang voordat er weer een prachtige bomenlaan te zien is. 

Blog zonder foto's

Weer een blog zonder foto's. Op één van de blogs die ik volg zag ik alleen nog maar deze afbeeldingen (soms ook driehoeken met uitroeptekens).

Het is zo jammer als je na jaren van bloggen al je foto's in een mum van tijd kwijt bent. Hoe kan dat?  De foto's die je uploadt naar Blogger worden opgeslagen in Picasa Webalbums. Als je daar foto's verwijdert of er mee aan het schuiven gaat, dan verdwijnen ze ook uit je blog! Pas dus op, laat die foto's staan waar ze staan en verwijder de Picasa Webalbums niet! Als je de albums instelt voor privé zijn de foto's op je blog ook niet meer zichtbaar, maar dat kan nog hersteld worden door weer openbaar in te stellen. Meer informatie vind je HIER. (Er staat ook geschreven dat het album wordt gemarkeerd  met een oranje Blogger-pictogram, maar dat blijkt niet altijd zo te zijn dus let extra op).

Prettige Kerstdagen en een Gelukkig 2014

Het poppenhuis van Marjan Drukker

Tijdens mijn speurtocht naar een poppenhuis kwam ik verschillende exemplaren tegen, de één nog mooier dan de ander. Onderstaand poppenhuis en het ontroerende verhaal zijn mij bijgebleven. Het poppenhuis was van Marjan Drukker, een Joods meisje uit Alkmaar. Het poppenhuis werd dit jaar (6-4-2013 t/m 23-6-2013) TENTOONGESTELD in het Stedelijk Museum in Alkmaar.

foto: Stedelijk Museum Alkmaar

De familie Drukker

In 1921 vestigt het jonge echtpaar Abraham Drukker en Juliette Cohen zich in Alkmaar. Bram werkt als handelaar in jutezakken. In 1929 wordt hun dochtertje Marjan geboren. Het Joodse gezin woont aan het Luttik Oudorp en dochter Marjan groeit op als ieder ander Alkmaars kind. Ze viert Sinterklaas en Sint-Maarten en loopt mee met de kinderoptocht van Alkmaars Ontzet. Als klein meisje krijgt ze een poppenhuis in de vorm van een Amsterdams grachtenpand. De Tweede Wereldoorlog komt echter ook voor Marjan steeds dichterbij. In september 1941 wordt ze uitgesloten van de Hogere Burgerschool. Een jaar later wordt het gezin uit huis gezet. Vanaf dat moment volgt een zwerftocht langs verschillende onderduikadressen. Twee jaar lang gaat dat goed. Tijdens een razzia op 17 mei 1944 wordt het gezin samen met hun beschermheer veehouder Piet Kleibroek opgepakt. Via Westerbork gaat de familie Drukker naar concentratiekamp Theresienstadt en van daar naar vernietigingskamp Auschwitz. Geen van hen keerde terug.

Symbool voor het lot van Marjan en haar ouders

Het poppenhuis van Marjan Drukker is een uniek stuk speelgoed. Het eenvoudige art-deco interieur is ingericht met voorwerpen die de jonge Marjan uit haar directe omgeving kende. Op de kast staat een menora, de zevenarmige Joodse kandelaar, aan de muur hangt een miniatuurschilderij van landgoed Nijenburg. Maar het poppenhuis is meer dan speelgoed. Het is inmiddels uitgegroeid tot een symbool voor het verhaal van de familie Drukker en het lot van de Alkmaarse Joden. Het meisje voor wie dit huis gemaakt is kwam nooit meer terug naar Alkmaar. Ook hun beschermheer Piet Kleibroek niet. Abraham Drukker, Juliette Cohen en dochter Marjan werden in oktober 1944 in Auschwitz vergast. Marjans poppenhuis bleef bewaard bij Ingrid Ehlert, een nichtje van de maker, de man van het vroegere dienstmeisje van de Drukkers. Enige jaren geleden werd het poppenhuis door mevrouw Ehlert geschonken aan het Miniaturen- en poppenhuismuseum in Breda.(bron: Stedelijk Museum Alkmaar)

Informatie en meer foto's ARCHIEF STEDELIJK MUSEUM ALKMAAR.

Het poppenhuis van Marjan Drukker is te zien in het MINIATUREN - EN POPPENHUISMUSEUM IN BREDA.

Het verhaal van het poppenhuis

Al weken ben ik op zoek naar een geschikt poppenhuis, niet te groot, niet te klein, het liefst goed in de verf en gemeubileerd naar mijn smaak. Ook niet geheel onbelangrijk, het moet binnen mijn budget passen. Eén keer had ik het huis van mijn dromen bijna gevonden, maar toen vond ik de afmetingen (veel) te groot. Half november stond daar, toch nog vrij onverwacht, 's avonds laat, het poppenhuis waar ik naar op zoek was te koop op internet. Er waren al veel kijkers voor mij, mijn reactie zou wel eens te laat kunnen zijn. Ik stuurde meteen een mailtje naar de verkoopster, waarin ik schreef dat ik belangstelling had, vroeg haar ook of ze zeker was van de verkoop en er geen spijt van zou krijgen.

De volgende morgen was er al een mailtje terug en na twee keer lezen was het mij duidelijk, ik kon het poppenhuis overnemen. "Laat maar weten wanneer het je schikt om het op te komen halen, dan kunnen we definitief wat afspreken". Wat was ik blij, ik kon het nauwelijks geloven. Ik zou de eigenaresse worden van dit mooie poppenhuis. In gedachten maakte ik al plannen om het verder in te richten. De boekenkasten vullen met boeken, servies op de schapjes in de keuken, linnengoed in de kast, wat plantjes op het stoepje. Leuk, leuk leuk!

De routeplanner gaf aan dat het bijna 1,5 uur rijden zou zijn om het poppenhuis op te halen. Combineren met een museumbezoekje of iets anders zou dan het voordeligst zijn. Toen ik uiteindelijk een en ander gepland had mailde ik de verkoopster terug. Ik schreef dat ik erg blij was dat ik de tweede eigenaresse zou worden van haar poppenhuis.

Even later kreeg ik een mailtje terug dat ze het heel spijtig vond, maar dat ze net voordat ze mijn mailtje had gekregen definitief de verkoop van het poppenhuis had afgehandeld met iemand anders. Ik was teleurgesteld en even van slag. Had ik maar meteen gereageerd en niet zitten dubben over hoe laat we daar konden zijn om het af te halen. Ik ben niet boos op haar, ze vond het zelf ook uiterst vervelend, maar ik verwachtte dat ik de enige was aan wie ze het poppenhuis had toegezegd. Het kopen van een poppenhuis zit toch iets anders in elkaar dan het kopen van een echt huis. De deur van dit poppenhuis blijft voor mij gesloten.

De foto's mag ik hier als troost plaatsen, zo kan ik toch af en toe even binnenkijken in dit prachtige poppenhuis. Natuurlijk wens ik de nieuwe eigenaresse heel veel plezier met dit poppenhuis. Gelukkig is er voldoende aanbod op de poppenhuizenmarkt en gaat mijn zoektocht gewoon verder.

Dit verhaal stond al sinds november in concept, inmiddels is er meer dan een maand verstreken en heeft het verhaal vorige week een happy end gekregen. Dit is mijn poppenhuis en ik ben er blij mee! Het werd leeg opgeleverd, dus ik kan het helemaal naar eigen smaak inrichten.

Ik was maandag helemaal verrast toen ik bij lieve blogvriendin Dees haar Poppenhuisverhaal las. Nu zijn we allebei plannen aan het maken voor onze poppenhuizen. 

Feestelijk gevouwen tafellinnen

De eerste feestelijk gedekte tafel die we zondag in PALEIS HET LOO zagen was van eind 17e eeuw uit de tijd van stadhouder Willem III. Er stonden prachtig gevouwen pauw-servetten op tafel. Ze zijn gemaakt door textielrestaurator Hans Schuite. Voor diners van de stadhouder werden de servetten ook gevouwen in de vorm van dolfijnen, konijnen en andere vogels.

In Waddesdon Manor en Holburne Museum in Engeland waren dit jaar tentoonstellingen van gevouwen tafellinnen zoals het in de 17e eeuw gebruikelijk was op de feestelijk gedekte tafels in de paleizen in Europa. Het heeft zijn oorsprong in Italië. Joan Sallas is de maker van dit prachtige vouwwerk van tafellinnen dat te zien was tijdens de tentoonstellingen. Oorspronkelijk was hij een origamikunstenaar. Hij raakte gefascineerd door het vouwwerk van tafellinnen en verdiepte zich in de geschiedenis. Alle creaties die hij voor de tentoonstellingen maakte zijn gebaseerd op gedocumenteerde historische patronen. Wil je ideeën opdoen voor de komende feestdagen, kijk dan even mee.

Informatie en films WADDESDON MANOR.

Folded beauty - masterpieces in linen by Joan Sallas from Waddesdon Manor on Vimeo.
  Demonstration of linen folding by Catalonian artist Joan Sallas from Waddesdon Manor on Vimeo. Jacqueline Holdsworth van Needleprint bezocht de tentoonstelling bij Waddesdon Manor. Op haar BLOG kun je er over lezen.

Nog 1 film.

Veel plezier met vouwen!

Winterpaleis Het Loo

Vanaf 14 december tot en met 5 januari is het Het Loo omgetoverd in een winterpaleis. Zondagmorgen waren we er al vroeg, het was nog rustig. Deze besneeuwde kerstboom stond bij de kassa, een mooi voorproefje.

Elk jaar worden de kamers, de zalen, het trappenhuis en de gangen van het paleis sfeervol gedecoreerd. Er zijn versierde kerstbomen in verschillende stijlen, feestelijk gedekte tafels met prachtige zijdeboeketten, groenversiering, potten azalea's, hyacinten, helleborussen, kerststerren en amaryllissen.

Kerstboom met zilverkleurige kerstballen, appels, sinaasappels, kaneelstokjes, kerstkranskoekjes en snoepjes.

Hier staat een deel van de tafel opgesteld van het diner op 29 april ter gelegenheid van de abdicatie en inhuldiging. Tafelzilver van Koning Willem I en servies van Koninginnen Wilhelmina en Juliana.

Dinertafel Koning Willem II en Anna Paulowna.

Oranjeboom met confiturenpiramide.

Een van de vele haarden versierd met guirlande van kerstgroen. Op de voorgrond helleborus en hyacinten.

Dinertafel Koningin Wilhelmina.

Dinertafel Koning Willem III en Sophie van Württemberg.

De trap met klimop, azalea's en kerstgroen.

In de zitkamer van Koning Willem II, staat deze kerstboom. De takken zijn bekleed met watten en kaarsjes. Er hangen appels, sinaasappels, kerstkoekjes en zilveren kerstballen in de boom.

De speelkamer van de jonge prinses Wilhelmina. 

De zitkamer van Koningin Wilhelmina.

De slaapkamer van de jonge prinses Juliana.

Na de bezichtiging hebben we de Westvleugel van het paleis bezocht waar het Objecttheater WIJ WILLEM te zien is. Ter gelegenheid van 200 jaar Koninkrijk der Nederlanden wordt het verhaal in beeld gebracht van de drie koningen Willem I, II en III.

Tot slot namen we nog even een kijkje bij de Koetshuizen waar de sleden van de Oranjes te zien zijn, o.a. de zilveren slee. Op het plein is een ijsbaan opgesteld. Het was er gezellig druk.

Informatie PALEIS HET LOO

De verbindende kracht van quilts

In juni 2008 schreef CORRIE over haar BEZOEK AAN AN KEUNING-TICHELAAR in Beesterszwaag en de tentoonstelling De verbindende kracht van quilts, in de kerk van de Doopsgezinde Gemeente in Witmarsum (Doopsgezinden is de Nederlandse benaming voor Mennonieten).

An was in de oorlog 1940-1945 actief in het verzet en in de opvang van onderduikers, honger-evacuees en kindertransporten. Na de oorlog kreeg zij het verzoek 120 Russische Mennonieten op te vangen. An vroeg bij het Mennonite Central Committee (hulporganisatie) in Amsterdam om beddengoed, omdat het beddengoed dat in de oorlog was gebruikt vol ongedierte zat en verbrand was. De volgende dag werden er 80 quilts bij haar afgeleverd.Deze quilts waren gemaakt door Mennonieten vrouwen uit Noord Amerika en zijn als noodhulp in Nederland terecht gekomen om mensen bescherming en warmte te bieden.

In 1980 kwam de Amerikaanse studente Lynn Buller bij An thuis en zag de Mennonite quilts die An bewaard had. Tien jaar later kreeg Lyn de quilts, zij ging op zoek naar hun eigenaar en de verhalen eromheen. An en Lyn hebben het levensverhaal van An bewerkt tot het boek Passing on the comfort, dat in 2005 in de Verenigde Staten werd uitgegeven. Tevens werd er een tentoonstelling samengesteld van quilts die door de VS en Canada is gegaan, langs vele van de gemeenschappen waar ze vandaan kwamen. Het boek is inmiddels ook in het Nederlands uitgegeven De verbindende kracht van quilts, een lappendeken van verhalen.

In 2008 was ik helaas niet in de gelegenheid om de tentoonstelling in Witmarsum te bezoeken. Ik heb toen genoten van het logje van Corrie en het FOTOALBUM dat zij samenstelde en nog steeds op haar blog te zien is.  

Eind 2009 vermeldde HESTER op haar blog dat de tentoonstelling tot en met februari 2010 in Nijmegen te zien zou zijn. In februari 2010 heb ik de tentoonstelling daar bezocht! Ik ben blij dat ik deze bijzondere quilts heb kunnen bekijken en er nog meer over kon lezen in het BOEK.