Beer Aja

Mijn trouwe beer Aja heb ik al mijn leven lang. Hij zit nu rustig op een klapstoel van zijn oude dag te genieten. Een tijdje in de ene hoek van de kamer en dan weer eens in de andere, zo heb ik 'm nog altijd om mij heen.

Eén oor zit niet meer zo vast, daar pakte ik ‘m altijd aan op. De romp heeft ook veel geleden. In de kinderbox ging ik altijd op 'm staan om zo te proberen eruit te klimmen. Overal waar ik was, was Aja.

Hij ging ook mee naar buiten, spelen in de wei en in de tent. Mijn vader maakte elke zomervakantie een tent van stevig papier (er ging wel plastic overheen) voor ons. De tent stond dan zes weken achter ons huis. Er gingen spelletjes, poppen, papier en potloden mee en samen met de buurkinderen vermaakten we ons daar wel. Toen we ouder waren, hebben we er zelfs wel eens in geslapen. 

Toen ik in een soort van twijfelaar sliep, lag Aja aan de ene kant van mij en mijn pop aan de andere kant. In de winter hielden ze me lekker warm samen met de dikke gestikte deken. Lekker knus!

Op de foto hieronder zie je mij met een leenbeer. We waren op visite en voor een paar uur vermaakte ik mij daar wel mee, maar die beer vond ik natuurlijk niet zo lief als mijn trouwe Aja.

In de kringloopwinkel kocht ik het boek 'de Knuffels', samengesteld door Paul Haenen en Mirja de Vries. Het boek bevat veel foto’s en ontroerende verhalen.

O.a. het volgende verhaaltje.

Het viel me op dat mijn beer Brommie altijd zo zielig keek. Zo somber. En ik wist niet hoe dat kwam. Op een keer zei ik dat tegen m’n moeder en die zag meteen waar het aan lag. Het zat ‘m in z’n mond. Die stond op treurig. Diezelfde avond borduurde ze op Brommie een vrolijke lach. Nu had hij tenminste een gelukkig gezicht.